Finish!
Door: Michael
Blijf op de hoogte en volg Michael
17 Oktober 2009 | Nederland, Huizen
De laatste werkdag breekt aan... Paul, Rose, Christian, Wellars en ik hebben een bespreking, waarin ik de resultaten laat zien die ik in mijn rapport heb beschreven. De actiepunten worden toegelicht en hier worden namen en einddata aan gekoppeld. Paul geeft aan tevreden te zijn met het resultaat en ik heb er (gelukkig) ook een goed gevoel over. Voor het grootste deel van de punten zal de toekomst uitwijzen of het resultaat ook in de praktijk positief uitvalt.
Tegen een uur of vier neem ik afscheid van de collega's. Wie weet zien wij elkaar in de toekomst weer, ofwel in Nederland danwel in Rwanda... het is in ieder geval geen definitief afscheid.
Chauffeur Cézar rijdt Paul en mij naar het hotel, waar we mijn koffers oppikken. Dan rijden we naar het vliegveld. De weg is zo onderhand wel bekend, toch neem ik deze indrukken nog even goed in mij op. Het blijft een prachtig land met behoorlijk wat verschillen in vergelijking met Nederland... Ik bedank Paul hartelijk voor het verblijf en de gastvrije ontvangst.
Op het vliegveld blijkt dat er nog niet ingecheckt kan worden voor de vlucht naar Brussel. Ik neem even plaats op een houten bankje en neem het vliegveld in ogenschouw: er staan paaltjes met “dranglinten”, zodat een eventuele rij voor de scanner in bedwang gehouden kan worden. Er zijn echter maar een stuk of tien wachtenden. Ze hebben mij waarschijnlijk in het oog gekregen, want binnen vijf minuten wordt omgeroepen dat er ingecheckt kan worden. Eerst in het Rwandees, dan in het Frans en tenslotte in het Engels. Ik “neem de rij”: keurig volg ik de vijf bochten tussen de linten door en kom bij de scanner. Hier laat ik mijn twee koffers, mijn rugzak en mijn gordel (met telefoon, portemonnaie, fototoestel, paspoort, sleutels, pen etc.) doorheen rollen en stap door het poortje. Geen piep. Dan kom ik bij twee controleurs. De eerste maakt een mooie foto van mijn paspoort en de tweede controleert of ik inderdaad op de passagierslijst sta.
Dan kom ik bij de incheckbalies. Ik heb de keuze uit drie bemande balies en kies degene recht voor mij. Deze dame kijkt mij aan en begint in de zak van haar jasje te graaien. Er zit iets belangrijks in dat er niet uit wil. Na een paar minuten vraag ik mij af of ik niet beter de andere “rij” had kunnen nemen... is dit het begin met de inburgering voor Nederland? Uiteindelijk krijgt ze de pen (...) uit haar jaszak en gaat mijn koffers wegen. Beide zijn ze onder het maximum (van 23 kg) en ook mijn rugzak krijgt een sticker. Dan mag ik naar boven wandelen (en nog steeds ben ik de enige passagier in het incheckgebied!). Boven aan de trap aangekomen zie ik de douanier. Één douanier. Die wijst mij er direct op dat ik nog geen kaart heb ingevuld... Oh ja, de administratie... ik vul een kaart in (persoonlijke gegevens, verblijfsduur, wat je gedaan hebt etc.) en vraag mij meteen af of er iemand is die deze kaart fysiek gaat matchen met de kaart die ik bij binnenkomst heb ingevuld...
Achter de douane kan ik rechts naar twee-en-een-half winkeltje of naar links. Ik kies links. Opnieuw een scanner en ik moet het ritueel opnieuw uitvoeren (behalve dat ik nu mijn twee koffers al kwijt ben). Vijf uur. Ik geniet enige tijd van Sky News dat hier op een breedbeeldscherm getoond wordt. Dan komen er eindelijk meer passagiers. Tegen een uur of zeven zitten er ongeveer zestig passagiers: dikke, dunne, donkere, lichte, lange, korte... een mooie verzameling. Op de boarding pass (sorry Paul, ze begrepen opnieuw niet wat mijn on-line geprintte boarding pass voor ding was en ze hebben een gewone afgegeven, maar wel met de gewijzigde zitplaats!) staat dat boarding vanaf 19:05 is. Ja, maar niet voor mijn vlucht. Eerst mogen een tiental passagiers die naar Entebbe willen met de bus naar het vliegtuig. Mensen met bestemming Brussel moeten nog tot 19:50 wachten. En dan mogen ook wij naar de bus. Na een rit van ongeveer 500 meter mogen we weer uitstappen en het vliegtuig in. Één buslading vol... het vliegtuig lijkt wel leeg, ondanks het handjevol mensen dat er nog in zat. Ik plof neer in de stoel bij de nooduitgang: wat een ruimte! Heerlijk! Al om 20:15 rollen we de startbaan op. Buiten is het uiteraard al aardedonker... Binnen wordt omgeroepen dat de plaatselijke autoriteiten verplichten om tegen ongedierte te spuiten, maar dat dit ongevaarlijk is voor de passagiers. Paul had al aangeraden om een dekentje te scoren, maar de dekentjes zijn nog niet uitgedeeld! Omdat de stoel naast mij nog vrij is, grijp ik het kussentje uit die stoel en houd deze voor mijn gezicht, terwijl er een stewardess met de spuitbus van achteren naar voren loopt. Bah, wat stinkt die zooi!
De vlucht naar Entebbe is kort, ongeveer veertig minuten. Onderweg kan ik behoorlijk wat lampjes zien want we vliegen niet hoog. In ieder geval onder de wolken. Jammergenoeg is het toch te donker voor een filmpje of voor foto's. Entebbe is donker. We stoppen bij een aviobrug (die hebben ze dus wel in Uganda) en we moeten hier iets meer dan een uur wachten, onder andere omdat het vliegtuig getankt wordt. Helaas mag ik het vliegtuig niet uit. Voor het eerst hoor ik ook de instructies voor passagiers ten tijde van het tanken: blijf zitten op de toegewezen stoel en laat de gordel los. Na precies een uur vertrekken we weer en wordt de spuitbusprocedure weer herhaald. Opnieuw grijp ik het kussentje van de buurman...
Vervolgens volgt er een warme maaltijd. Zo laat nog... want in Uganda is het een uur later dan in Nederland en Rwanda! Na de maaltijd kijk ik een aflevering van de komische serie die ik van Roy gekregen heb en daarna begint de film Ice Age 3. Leuk! Inmiddels is het volgens mijn klok middernacht en ik doe een poging te gaan slapen. Dit keer lukt dat minder goed dan anders. In totaal sliep ik iets minder dan vijf uur toen het licht weer aanging en het ontbijt aangekondigd werd. Met een warm broodje en koffie! Great!
Exact op tijd landen we op Zaventem. Omdat het vliegtuig nog steeds niet vol was, gaat het uitstappen ook snel. Ik wandel door de lange gangen van het vliegveld en kom bij de douane. Ook hier kies ik weer de verkeerde rij: de douanier blijft een gezellig praatje maken met de dame voor mij. Tot zijn collega hem tot de orde roept. Binnen een kwartier daarna arriveren de koffers al op de band. Voorzien van een groene sticker van de Rwandese douane, vind ik mijn koffers onbeschadigd terug. Opnieuw moet ik langs de douane, alwaar ik niets heb aan te geven. Dan ga ik naar de kelder, op zoek naar de trein. Nou staan er tientallen treinen aangekondigd, maar bij geen van de treinen staat duidelijk of ze via Brussel Centraal gaan. En de kaartloketten zijn nog niet bemand... ik gok het er maar op, neem de eerste de beste trein en kom inderdaad in Brussel Centraal aan.
Op Centraal moet ik een half uur wachten en in die tijd zie ik waarom er op internet niet te vinden is op welk spoor je moet zijn... bij iedere vertraging wordt gekeken welk spoor te gebruiken is. Er worden in het half uur dat ik er zit, zeker zeven ritten omgeroepen en gemeld dat er een ander spoor gebruikt wordt dan op de dienstregeling (op papier) staat aangegeven.
Als de internationale trein naar Amsterdam arriveert, kan ik een mooi plekje kiezen. Het is niet druk... maar wel fris! Als we een half uurtje op pad zijn, wordt omgeroepen dat de verwarming stuk is... vandaar! Nog een half uurtje later gaat de verwarming toch aan, gelukkig maar, want het was wel erg snel wennen aan de Nederlandse temperatuur... buiten (in België) giet het... bah! Tijdens de treinreis geniet ik van de film Ocean's 13. Past net niet... om even na tien uur sta ik op Schiphol. Hier staat Tineke klaar om mij op te halen! Da's fijn, want dan hoef ik niet over te stappen op de trein naar Weesp, vervolgens op de trein naar Naarden-Bussen en vervolgens op de bus naar Huizen. Scheelt toch weer drie keer slepen met ongeveer 40 kg koffers (en 10 kg rugzak)! Met de auto rijden we naar schoonmoeder en genieten daar van een lekker kopje koffie. Dan rijden we naar Huizen, mooi op tijd voor de lunch. Mijn ouders komen even mee-eten, net als Donja en Jeffrey, gezellig!
De middag besteed ik aan de was, kranten, post, mail, etc. 's Avonds is er een heerlijke maaltijd met shoarma! Lekker, maar anders dan in Rwanda, waar ik gewend was tussen de middag warm te eten en mij 's avonds te beperken tot een broodje en wat fruit. Tegen een uur of acht begint de vermoeidheid toe te slaan... en om negen uur gaat het licht uit. De reis is voorbij. De ervaring is binnen. Bedankt voor het lezen!
Tegen een uur of vier neem ik afscheid van de collega's. Wie weet zien wij elkaar in de toekomst weer, ofwel in Nederland danwel in Rwanda... het is in ieder geval geen definitief afscheid.
Chauffeur Cézar rijdt Paul en mij naar het hotel, waar we mijn koffers oppikken. Dan rijden we naar het vliegveld. De weg is zo onderhand wel bekend, toch neem ik deze indrukken nog even goed in mij op. Het blijft een prachtig land met behoorlijk wat verschillen in vergelijking met Nederland... Ik bedank Paul hartelijk voor het verblijf en de gastvrije ontvangst.
Op het vliegveld blijkt dat er nog niet ingecheckt kan worden voor de vlucht naar Brussel. Ik neem even plaats op een houten bankje en neem het vliegveld in ogenschouw: er staan paaltjes met “dranglinten”, zodat een eventuele rij voor de scanner in bedwang gehouden kan worden. Er zijn echter maar een stuk of tien wachtenden. Ze hebben mij waarschijnlijk in het oog gekregen, want binnen vijf minuten wordt omgeroepen dat er ingecheckt kan worden. Eerst in het Rwandees, dan in het Frans en tenslotte in het Engels. Ik “neem de rij”: keurig volg ik de vijf bochten tussen de linten door en kom bij de scanner. Hier laat ik mijn twee koffers, mijn rugzak en mijn gordel (met telefoon, portemonnaie, fototoestel, paspoort, sleutels, pen etc.) doorheen rollen en stap door het poortje. Geen piep. Dan kom ik bij twee controleurs. De eerste maakt een mooie foto van mijn paspoort en de tweede controleert of ik inderdaad op de passagierslijst sta.
Dan kom ik bij de incheckbalies. Ik heb de keuze uit drie bemande balies en kies degene recht voor mij. Deze dame kijkt mij aan en begint in de zak van haar jasje te graaien. Er zit iets belangrijks in dat er niet uit wil. Na een paar minuten vraag ik mij af of ik niet beter de andere “rij” had kunnen nemen... is dit het begin met de inburgering voor Nederland? Uiteindelijk krijgt ze de pen (...) uit haar jaszak en gaat mijn koffers wegen. Beide zijn ze onder het maximum (van 23 kg) en ook mijn rugzak krijgt een sticker. Dan mag ik naar boven wandelen (en nog steeds ben ik de enige passagier in het incheckgebied!). Boven aan de trap aangekomen zie ik de douanier. Één douanier. Die wijst mij er direct op dat ik nog geen kaart heb ingevuld... Oh ja, de administratie... ik vul een kaart in (persoonlijke gegevens, verblijfsduur, wat je gedaan hebt etc.) en vraag mij meteen af of er iemand is die deze kaart fysiek gaat matchen met de kaart die ik bij binnenkomst heb ingevuld...
Achter de douane kan ik rechts naar twee-en-een-half winkeltje of naar links. Ik kies links. Opnieuw een scanner en ik moet het ritueel opnieuw uitvoeren (behalve dat ik nu mijn twee koffers al kwijt ben). Vijf uur. Ik geniet enige tijd van Sky News dat hier op een breedbeeldscherm getoond wordt. Dan komen er eindelijk meer passagiers. Tegen een uur of zeven zitten er ongeveer zestig passagiers: dikke, dunne, donkere, lichte, lange, korte... een mooie verzameling. Op de boarding pass (sorry Paul, ze begrepen opnieuw niet wat mijn on-line geprintte boarding pass voor ding was en ze hebben een gewone afgegeven, maar wel met de gewijzigde zitplaats!) staat dat boarding vanaf 19:05 is. Ja, maar niet voor mijn vlucht. Eerst mogen een tiental passagiers die naar Entebbe willen met de bus naar het vliegtuig. Mensen met bestemming Brussel moeten nog tot 19:50 wachten. En dan mogen ook wij naar de bus. Na een rit van ongeveer 500 meter mogen we weer uitstappen en het vliegtuig in. Één buslading vol... het vliegtuig lijkt wel leeg, ondanks het handjevol mensen dat er nog in zat. Ik plof neer in de stoel bij de nooduitgang: wat een ruimte! Heerlijk! Al om 20:15 rollen we de startbaan op. Buiten is het uiteraard al aardedonker... Binnen wordt omgeroepen dat de plaatselijke autoriteiten verplichten om tegen ongedierte te spuiten, maar dat dit ongevaarlijk is voor de passagiers. Paul had al aangeraden om een dekentje te scoren, maar de dekentjes zijn nog niet uitgedeeld! Omdat de stoel naast mij nog vrij is, grijp ik het kussentje uit die stoel en houd deze voor mijn gezicht, terwijl er een stewardess met de spuitbus van achteren naar voren loopt. Bah, wat stinkt die zooi!
De vlucht naar Entebbe is kort, ongeveer veertig minuten. Onderweg kan ik behoorlijk wat lampjes zien want we vliegen niet hoog. In ieder geval onder de wolken. Jammergenoeg is het toch te donker voor een filmpje of voor foto's. Entebbe is donker. We stoppen bij een aviobrug (die hebben ze dus wel in Uganda) en we moeten hier iets meer dan een uur wachten, onder andere omdat het vliegtuig getankt wordt. Helaas mag ik het vliegtuig niet uit. Voor het eerst hoor ik ook de instructies voor passagiers ten tijde van het tanken: blijf zitten op de toegewezen stoel en laat de gordel los. Na precies een uur vertrekken we weer en wordt de spuitbusprocedure weer herhaald. Opnieuw grijp ik het kussentje van de buurman...
Vervolgens volgt er een warme maaltijd. Zo laat nog... want in Uganda is het een uur later dan in Nederland en Rwanda! Na de maaltijd kijk ik een aflevering van de komische serie die ik van Roy gekregen heb en daarna begint de film Ice Age 3. Leuk! Inmiddels is het volgens mijn klok middernacht en ik doe een poging te gaan slapen. Dit keer lukt dat minder goed dan anders. In totaal sliep ik iets minder dan vijf uur toen het licht weer aanging en het ontbijt aangekondigd werd. Met een warm broodje en koffie! Great!
Exact op tijd landen we op Zaventem. Omdat het vliegtuig nog steeds niet vol was, gaat het uitstappen ook snel. Ik wandel door de lange gangen van het vliegveld en kom bij de douane. Ook hier kies ik weer de verkeerde rij: de douanier blijft een gezellig praatje maken met de dame voor mij. Tot zijn collega hem tot de orde roept. Binnen een kwartier daarna arriveren de koffers al op de band. Voorzien van een groene sticker van de Rwandese douane, vind ik mijn koffers onbeschadigd terug. Opnieuw moet ik langs de douane, alwaar ik niets heb aan te geven. Dan ga ik naar de kelder, op zoek naar de trein. Nou staan er tientallen treinen aangekondigd, maar bij geen van de treinen staat duidelijk of ze via Brussel Centraal gaan. En de kaartloketten zijn nog niet bemand... ik gok het er maar op, neem de eerste de beste trein en kom inderdaad in Brussel Centraal aan.
Op Centraal moet ik een half uur wachten en in die tijd zie ik waarom er op internet niet te vinden is op welk spoor je moet zijn... bij iedere vertraging wordt gekeken welk spoor te gebruiken is. Er worden in het half uur dat ik er zit, zeker zeven ritten omgeroepen en gemeld dat er een ander spoor gebruikt wordt dan op de dienstregeling (op papier) staat aangegeven.
Als de internationale trein naar Amsterdam arriveert, kan ik een mooi plekje kiezen. Het is niet druk... maar wel fris! Als we een half uurtje op pad zijn, wordt omgeroepen dat de verwarming stuk is... vandaar! Nog een half uurtje later gaat de verwarming toch aan, gelukkig maar, want het was wel erg snel wennen aan de Nederlandse temperatuur... buiten (in België) giet het... bah! Tijdens de treinreis geniet ik van de film Ocean's 13. Past net niet... om even na tien uur sta ik op Schiphol. Hier staat Tineke klaar om mij op te halen! Da's fijn, want dan hoef ik niet over te stappen op de trein naar Weesp, vervolgens op de trein naar Naarden-Bussen en vervolgens op de bus naar Huizen. Scheelt toch weer drie keer slepen met ongeveer 40 kg koffers (en 10 kg rugzak)! Met de auto rijden we naar schoonmoeder en genieten daar van een lekker kopje koffie. Dan rijden we naar Huizen, mooi op tijd voor de lunch. Mijn ouders komen even mee-eten, net als Donja en Jeffrey, gezellig!
De middag besteed ik aan de was, kranten, post, mail, etc. 's Avonds is er een heerlijke maaltijd met shoarma! Lekker, maar anders dan in Rwanda, waar ik gewend was tussen de middag warm te eten en mij 's avonds te beperken tot een broodje en wat fruit. Tegen een uur of acht begint de vermoeidheid toe te slaan... en om negen uur gaat het licht uit. De reis is voorbij. De ervaring is binnen. Bedankt voor het lezen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
