Look, ze pleen, ze pleen!

Na de Skype sessie op woensdagavond met Tineke en Jeffrey was opeens ook Rolf present. En een paar tellen later was ook Anne Hielke daar, alleen was het héél kort... Grappig, dat Skype. Nu alleen nog overal gratis WIFI! De verbinding in dit hotel floept er soms opeens uit en dan kun je niet zomaar opnieuw inloggen. De sessie blijft dan hangen en rest er niets dan gebruik te gaan maken van het grote bed...

Na een heerlijke nacht werden de koffers weer gesloten. De shuttlebus stond stipt op tijd (08:20) klaar om naar het vliegveld te rijden. Ongeveer tien passagiers met een veelvoud aan koffers wilden mee. De chauffeur bemoeide zich in het geheel niet met het “bagagerek” en eenieder parkeerde zijn koffer daar dus zelf. Toen de bus ging rijden met op de radio de bevliegende woorden “life is life”, schoven zo ongeveer alle koffers bij de eerste bocht al door de bus. Logisch als er wieltjes onder zitten... veel mensen zien het niet als noodzaak de denker aan te zetten... Een ouder echtpaar, waar een koffer op vier wielen naartoe reed, deed zelfs of het een vieze hond was: als 'ie te dichtbij komt, geef je 'm met een afgewend gezicht gewoon een duw terug het gangpad in. Tot de volgende bocht... Ook zal één van de zakenmannen die zijn laptop helemaal bovenop had geparkeerd, niet zo blij zijn. Deze heeft alvast een mooie vlucht gemaakt van links bovenin de bus naar rechts tegen de deur. Toch verblikte of verbloosde hij niet.

Het vliegveld van Brussel is héél anders dan Schiphol. Eerst moet je met de lift of roltrappen naar de tweede verdieping, naar de vertrekhal. Daar moeten de passagiers voor Afrikaanse landen hélemaal naar het eind wandelen, naar “het andere gebouw”. Daar kun je inchecken en daar wordt ook de handbagage gewogen. De dame achter de balie vertelde mij dat het te vaak was voorgekomen dat passagiers 3 kg handbagage lieten zien, maar dat er om de hoek nog 20 kg klaar stond. En dat mag niet meer. Vervolgens moet je weer helemaal teruglopen, tot bij de ingang en dan naar de begane grond wandelen. Nu zonder koffers, dus da's een stuk prettiger. Dan kom je bij de douane: alle spullen in een bakje, laptops apart, schoenen uit, vloeistoffen apart. De rij was best lang, maar het duurde maar een minuut of tien. Dan ga je weer naar de tweede verdieping en moet je langs de gates A1 t/m A65 lopen. Dan kom je onderweg nóg een paspoortcontrole tegen, alsof je het “melaatsengebied” ingaat. Of zouden ze willen voorkomen dat er iemand in niemandsland achterblijft? Vanaf hier geen winkels meer en geen gratis internet. En zo kom je dan, en dan is het vijftig minuten nadat ik de shuttlebus uitstapte, bij gate T65. Boarding begint om 10:00, dus heb ik nog ruim een half uur. Kan ik even opdrogen, want een regendichte jas is binnen toch wel warm :-)

Er zijn niet zo heel erg veel passagiers en Kigali is niet het eindpunt van deze vlucht. Ik zit op een mooi plekje: voor de vleugels (en dus voor de motoren en dus in het rustiger gedeelte), vlak achter de business class, aan het gangpad. Ik overweeg nog even om vier stoelen in het midden te arresteren, maar meer doorgewinterde reizigers zijn mij voor. Op een derde van zo'n rij stoelen ligt nu één passagier languit te slapen. Dat kunnen ze, slapen! Pas om 11:10 rijden we de startbaan op. Op het grote scherm in het midden (da's ouderwets... in de Boeings die we afgelopen zomer gebruikten, had iedere stoel een eigen scherm) wordt eerst getoond hoe we vliegen. Net boven Luxemburg langs, richting Duitsland, Frankfurt. Logisch, via dat knooppunt gaan veel luchtroutes.

Vrij snel na de start krijgen we eerst een “refreshment”. Geen koffie in de aanbieding, maar wel Cola. Met een klein zakje met nog kleinere koekjes. Dan lees ik een mooi artikel over reuzen Sequoia's, een iets andere soort dan die ik deze zomer in Californië zag. Daarna volgt de warme lunch. Ik kies niet voor de vis, maar voor de kerriekip. Lekker hoor. Met een bonbon (tja, het is een Belgische luchtvaartmaatschappij) en kokosmakroon. Dan doe ik de lokale Rwandese bevolking maar een beetje na: ik slaap een uur of drie. Als ik weer wakker wordt, is de film al een aardig eind op weg: “Night at the museum, battle at the Smithsonian”. Wel geinig. Om half vijf, theetijd, krijgen we geen thee, maar een bekertje water en een bekertje vanille/chocoladeijs! Nog wat later volgen er een paar boterhammen, maar daar had ik niet zo'n trek in. Daarna wordt het rap donker en valt er buiten niets meer te zien (behalve hier een daar een lampje). En zo landen we een paar minuten voor zevenen in Kigali. In weer een paar minuten is de trap tegen het toestel aan geschoven en kunnen we uitstappen. We lopen naar “het gebouw” en moeten daar nog een formulier invullen. Over de nieuwe influenza A H1N1. Of je hoest enzo. Het andere formulier kregen we in het vliegtuig al, een zogenaamd “entry form”, zodat ze kunnen administreren wie het land binnenkomen. Vrij vlot mag ik de trap af wandelen, de bagagehal in. Daar zijn twee banden. “Boven”, op het niveau van de douane, worden de koffers op de band gelegd en die rollen dan naar beneden. Een kwartiertje later loop ik de hal uit en zie meteen Paul staan. Gezellig! Paul neemt me mee naar zijn auto en we rijden (met twee en een halve spetter op de voorruit) Kigali in. Hij brengt me eerst naar mijn hotel, waar ik incheck en m'n koffers dump. Dan gaan we nog even wat eten. Wat een land zeg... die verhalen gaan jullie nog krijgen, maar het is hier heerlijk buiten, 21 graden, niet zo klef en een zwembad voor de deur!

Nog heel even Skypen met Anne Hielke en Rolf... leuk!

Tot de volgende!