Memorial

Vanmorgen was het al vroeg warm. En lekker zonnig. Voor het eerst zie ik andere hotelgasten op de ligbedden bij het zwembad zonnen. Aangezien hier zonkracht 10 wordt voorspeld en ik geen behoefte heb om qua kleur meer te integreren, houd ik mij op “mijn” terras bezig, onder andere met Skype met zuslief.

Halverwege de ochtend ga ik met Roy op stap. Vandaag gaan we toch het Kigali Genocide Memorial Center (www.kigalimemorialcentre.org) bezoeken. Het is geen leuk uitstapje, maar omdat de genocide hier een zeer wezenlijk onderdeel uitmaakt van Rwanda en de Rwandezen, brengen we hier een bezoek. Binnen worden foto's en films vertoond en natuurlijk mag daar niet gefotografeerd worden. Buiten is het mooi, rustig, schoon en kwetteren honderden vogels. Er zijn hier een paar betonnen bunkers gemaakt waar de stoffelijk overschotten van meer dan 250.000 slachtoffers in zijn begraven. Vaak zonder dat deze geïdentificeerd konden worden.

Als we hier zijn uitgekeken, rijden we terug naar het centrum en ik bezoek Hotel Mille Collines, waar Roy sinds gisteren gehuisvest is. We nemen daar ook een lunch, omdat het lunchtijd is.

Na de lunch stappen we weer in de auto en gaan een stuk rijden. We proberen op andere plekken de stad uit te rijden. Eerst lukt dat niet: na een beklimming van een steile zandweg komen we echt aan de rand van de stad: hier staan nog bomen en houdt de weg op. Vanaf dit (hoge) punt hebben we wel een fantastisch uitzicht over Kigali. Dan rijden we terug over een weg met kinderkopjes en zoeken een andere “uitweg”. En zo belanden we dan in landbouwgebied. Hier wordt onder andere rijst verbouwd. Het schijnt dat de rijstopbrengst hier niet hoog is, het is niet eens genoeg om aan de binnenlandse vraag te voldoen, waardoor er ook (veel) rijst wordt geimporteerd.

Dan is het theetijd. We stoppen in een dorpje (het is eigenlijk meer een stoffig kruispunt waar ook de bussen stoppen) en gaan een “cafe” in. Ik denk dat de gemiddelde Nederlandse bierkeet er beter uitziet... Maar ze hebben koud bier en koude Cola. Hiervoor betalen we RFR 2000 (circa EUR 2,30). Veel teveel natuurlijk. De ober snapt er niets van dat we geen wisselgeld terug willen hebben. Hij gaat zelfs met pen en papier aan de slag om een “bon” te maken, waarop hij schrijft dat onze consumpties slechts RFR 800 kosten. Uiteindelijk gaat het licht branden en met een zeer grote lach op zijn gezicht vertrekt hij naar achteren. Wij verhuizen van de bar naar het overdekte terras, waar twee Rwandeze jongens gebaren dat we bij hen mogen zitten. Omstandig proberen we met Frans en Engels met elkaar te communiceren, maar dat gaat erg moeizaam. Wat ik eruit gehaald heb is dat ze alleen op zondag een biertje drinken (deze twee) en dat de zus van één van hen in België bij de ambassade werkt. De andere jongen werkt op de markt in Kigali en verkoopt spijkerbroeken. Ze willen ook graag onze namen, adressen en telefoonnummers hebben en willen dat we ze morgen na het werk, om zes uur, weer ontmoeten. Dat laatste hebben wij niet zo'n behoefte aan, maar we geven een briefje met onze namen en (Rabo) telefoonnummers. Ik ben benieuwd...

Het lukte zojuist verbluffend goed om de foto's te uploaden. Afgaande op enkele vragen geef ik hier nog maar een keer de link: http://picasaweb.google.com/HierInHuizen/Rwanda02

Maandag, dinsdag en woensdag zijn voor mij “normale werkdagen”. Op donderdagochtend moet ik, voordat ik naar BPR loop, mijn spullen inpakken. Dan volgt mijn laatste werkdag en daarna wordt ik naar het vliegveld gebracht. Daar moet ik om uiterlijk 18:15 inchecken. Via Entebbe (Uganda) vlieg ik dan naar Brussel, waar ik op vrijdagochtend 05:45 arriveer. Met de trein ga ik dan naar Schiphol en daar wordt ik dan door vrouwlief opgehaald. Er komen nog zeker twee blogs: één over BPR en één als ik weer thuis ben... (die schrijf ik waarschijnlijk pas in het weekeind).

Tot de volgende!