Kigali
Door: Michael
Blijf op de hoogte en volg Michael
03 Oktober 2009 | Rwanda, Kigali
Gisterenavond laat brak er een prachtig onweer los. Met veel bliksem en echte tropische buien. Zoveel water valt er in Nederland niet. Nadeel was wel dat de satelietontvanger geen signaal meer ontving en er nog maar één (Rwandees) TV kanaal overbleef. Gelukkig was er licht en een boek valt niet uit!
Vandaag is het zaterdag. De hoogste tijd om eerst eens uit te slapen. Ondanks het gevogelte buiten lukt dat! Heerlijk om wakker te worden met een zonnetje buiten, uitgerust en wel. Na een douche geniet ik opnieuw van croissants, een bolletje, vruchtensap en koffie. Ik moet zeggen dat de koffie nog beter is dan Starbucks in de VS, het lijkt warempel op Nederlandse koffie!
Na het ontbijt geniet ik van de kranten op internet, van de trainingen van de Formule 1 en zit ik een tijd te lezen. Dat heb ik al heel lang niet gedaan! Het lijkt zelfs wel een beetje op vakantie.
Tegen de middag staat Rabo collega Roy voor de deur. Klaar om de stad te gaan verkennen. Eerst rijden we zelf wat rond. Eigenlijk is het net een groot dorp. Als je bepaalde herkenningspunten op de heuvels in de gaten houdt (zoals het grote voetbalstadion met vier lichtmasten of het flatgebouw in aanbouw naast de torenkraan), is er bijna niet te verdwalen. Zo rijden we over verharde wegen door Kigali en stoppen bij een “café” (eigenlijk is het een zeecontainer waarin aan de zijkant een deur is gezet) om wat water te kopen. We zitten daar buiten en kijken naar de mensen. Er zijn, zo blijkt, zeer veel variaties in de kleur donker. Een paar bijna gitzwarte mannen zijn puin in een vrachtwagen aan het laden. Met de hand. In een soort jute zakken. Loodzwaar werk... ze zien er ook uit alsof ze dat al veel vaker gedaan hebben. Een soort Schwarzeneggers zal ik maar zeggen.
Dan belt Paul. Waar we zijn... goeie vraag. Kigali blinkt in het geheel niet uit van borden. De enige borden die er staan zijn reclameborden. En het feit dat we bij een geel geschilderd café zitten, zegt ook niet zoveel. Wel als ik roep dat er een moskee is... “oh, dan zijn jullie in het moslim-deel van Kigali”. Blijkbaar is integratie hier ook nog een punt waaraan gewerkt kan worden?
We spreken af dat wij weer naar het “banken-deel” van Kigali rijden. Onderweg zien we een bord van “onze” Banque Populaire du Rwanda en wij gaan eens kijken hoe zo'n “outlet” eruit ziet. Ik werk op 't moment in het hoofdkantoor, dan zijn er de branche-kantoren, de subbranche-kantoren en uiteindelijk de outlets, waar zeer vaak nog “met de hand” wordt geadministreerd. Welnu, de outlet is niet zo spannend, maar wel de dirtroad waarover we rijden. Soms zijn er geulen, die werken als sloten, soms voorzien van wat betonnen platen om overheen te rijden. Bij één zo'n “brug” staat een auto die de bocht verkeerd heeft genomen en met één wiel in de geul naast de betonplaat staat. Wij stappen uit en vragen in ons beste Frans of wij misschien moeten helpen slepen... wij rijden namelijk in een goeie (…) Nissan Patrol (met ruim 350000 km op de teller)... Op datzelfde moment spannen een vijftal mannen zich even in en tillen de auto uit de greppel... hier kunnen wij nog wel wat van leren... Nederlanders mogen dan wel de langste mensen ter wereld zijn, de sterkste zijn wij zeker niet. Het zijn hier vast allemaal van die gespierde spijkers!
Na nog wat toeren langs wegen waarlangs vele mensen lopen, al dan niet met kinderen of vracht, komen we weer bij ons hotel. Daar vinden we ook Paul en gedrieën rijden we naar “de markt”. Omdat de regering straatverkoop heeft verboden, zijn alle kooplui naar één vaste plek gedirigeerd, een soort grote overdekte markt. Volgens Paul kunnen mazungo's (niet-zwarten) hier gewoon rondlopen, als je maar op zakkenrollers let. En zo schuifelen wij door hele smalle gangpaden langs evenzo smalle balies waarop van alles ligt: ananassen, bananen in honderden soorten en maten (ook in grote, groene trossen), tientallen soorten bonen (die ook door kinderen gedopt worden), casavemeel, schoenen (ook tweedehands), mobieltjes, hamers, hakken, sikkels, schoppen, allerlei lapjes, kleding (met daarnaast een twintigtal vrouwen achter naaimachines om zaken ter plekke op maat te maken), maar ook is er een hoek met “de slagers”. Volgens mij zijn deze “stalletjes” niet echt gekoeld, al staat dat wel op de muur. Je kunt hier echt alle onderdelen van koeien kopen (en volgens Paul ook van geiten, maar dat heb ik niet gezien). En er is een hoek met allerlei soorten kruiden... dat ruikt heerlijk (véél lekkerder dan in de slagershoek). Dan komen we bij de souveniers. Er zijn hier honderden soorten trommels te koop. En houten beeldjes. En mandjes gemaakt van riet. En andere prullaria. Roy en Paul kopen het één en ander en ook ik scoor iets kleins (stel je voor dat de koffers op de terugweg net zo zwaar zijn... dan wordt ik ook zo'n Schwarzenegger!). Het kost helemaal niets... ik betaal maar liefst 12 Eurocent voor een heerlijke, verse mango. Dan betaal ik waarschijnlijk nog vier keer teveel... Een mooie ananas kost ongeveer 30 Eurocent...
Met onze handen vol (want er mogen tenslotte geen plastic zakken in Rwanda gebruikt worden) lopen we weer naar de auto. We bekijken vervolgens het huis van Paul. Mooi hoor, groot, en daar woont hij dan het grootste deel van de tijd in zijn eentje. Met een drankje bespreken we van alles. Onder andere wat er mogelijk is voor de zondag. Zo is nu het plan dat Roy en ik met de fourwheeldrive naar Nakagera National Park gaan. Dat is een wildpark in het oosten, richting Tanzania. Da's de goeie kant op, want het is niet aan de kant van Congo...
Als Roy en ik afscheid genomen hebben van Paul, rijden we weer terug naar ons hotel. Van daaruit wandelen we naar de winkels en zoeken een eettentje op. Uit eten gaan is hier trouwens goedkoper dan zelf spullen kopen en klaarmaken. Voor eettentjes geldt een laag belastingtarief. Vooral op spullen uit het buitenland heffen ze veel belasting. Een flesje Mutzig (lokaal bier) kost RFR 400, terwijl een flesje Heineken RFR 1200 kost. En volgens de heren hier is Mutzig nog lekkerder ook. Goed, Roy en ik genieten van een lekker maal, met frisdrank en koffie toe. Bij elkaar kost dat RFR 16500 (= 20 EUR)!
Groet uit Kigali!
NB: meer foto's staan op "http://picasaweb.google.com/HierInHuizen/Rwanda02 ".
Vandaag is het zaterdag. De hoogste tijd om eerst eens uit te slapen. Ondanks het gevogelte buiten lukt dat! Heerlijk om wakker te worden met een zonnetje buiten, uitgerust en wel. Na een douche geniet ik opnieuw van croissants, een bolletje, vruchtensap en koffie. Ik moet zeggen dat de koffie nog beter is dan Starbucks in de VS, het lijkt warempel op Nederlandse koffie!
Na het ontbijt geniet ik van de kranten op internet, van de trainingen van de Formule 1 en zit ik een tijd te lezen. Dat heb ik al heel lang niet gedaan! Het lijkt zelfs wel een beetje op vakantie.
Tegen de middag staat Rabo collega Roy voor de deur. Klaar om de stad te gaan verkennen. Eerst rijden we zelf wat rond. Eigenlijk is het net een groot dorp. Als je bepaalde herkenningspunten op de heuvels in de gaten houdt (zoals het grote voetbalstadion met vier lichtmasten of het flatgebouw in aanbouw naast de torenkraan), is er bijna niet te verdwalen. Zo rijden we over verharde wegen door Kigali en stoppen bij een “café” (eigenlijk is het een zeecontainer waarin aan de zijkant een deur is gezet) om wat water te kopen. We zitten daar buiten en kijken naar de mensen. Er zijn, zo blijkt, zeer veel variaties in de kleur donker. Een paar bijna gitzwarte mannen zijn puin in een vrachtwagen aan het laden. Met de hand. In een soort jute zakken. Loodzwaar werk... ze zien er ook uit alsof ze dat al veel vaker gedaan hebben. Een soort Schwarzeneggers zal ik maar zeggen.
Dan belt Paul. Waar we zijn... goeie vraag. Kigali blinkt in het geheel niet uit van borden. De enige borden die er staan zijn reclameborden. En het feit dat we bij een geel geschilderd café zitten, zegt ook niet zoveel. Wel als ik roep dat er een moskee is... “oh, dan zijn jullie in het moslim-deel van Kigali”. Blijkbaar is integratie hier ook nog een punt waaraan gewerkt kan worden?
We spreken af dat wij weer naar het “banken-deel” van Kigali rijden. Onderweg zien we een bord van “onze” Banque Populaire du Rwanda en wij gaan eens kijken hoe zo'n “outlet” eruit ziet. Ik werk op 't moment in het hoofdkantoor, dan zijn er de branche-kantoren, de subbranche-kantoren en uiteindelijk de outlets, waar zeer vaak nog “met de hand” wordt geadministreerd. Welnu, de outlet is niet zo spannend, maar wel de dirtroad waarover we rijden. Soms zijn er geulen, die werken als sloten, soms voorzien van wat betonnen platen om overheen te rijden. Bij één zo'n “brug” staat een auto die de bocht verkeerd heeft genomen en met één wiel in de geul naast de betonplaat staat. Wij stappen uit en vragen in ons beste Frans of wij misschien moeten helpen slepen... wij rijden namelijk in een goeie (…) Nissan Patrol (met ruim 350000 km op de teller)... Op datzelfde moment spannen een vijftal mannen zich even in en tillen de auto uit de greppel... hier kunnen wij nog wel wat van leren... Nederlanders mogen dan wel de langste mensen ter wereld zijn, de sterkste zijn wij zeker niet. Het zijn hier vast allemaal van die gespierde spijkers!
Na nog wat toeren langs wegen waarlangs vele mensen lopen, al dan niet met kinderen of vracht, komen we weer bij ons hotel. Daar vinden we ook Paul en gedrieën rijden we naar “de markt”. Omdat de regering straatverkoop heeft verboden, zijn alle kooplui naar één vaste plek gedirigeerd, een soort grote overdekte markt. Volgens Paul kunnen mazungo's (niet-zwarten) hier gewoon rondlopen, als je maar op zakkenrollers let. En zo schuifelen wij door hele smalle gangpaden langs evenzo smalle balies waarop van alles ligt: ananassen, bananen in honderden soorten en maten (ook in grote, groene trossen), tientallen soorten bonen (die ook door kinderen gedopt worden), casavemeel, schoenen (ook tweedehands), mobieltjes, hamers, hakken, sikkels, schoppen, allerlei lapjes, kleding (met daarnaast een twintigtal vrouwen achter naaimachines om zaken ter plekke op maat te maken), maar ook is er een hoek met “de slagers”. Volgens mij zijn deze “stalletjes” niet echt gekoeld, al staat dat wel op de muur. Je kunt hier echt alle onderdelen van koeien kopen (en volgens Paul ook van geiten, maar dat heb ik niet gezien). En er is een hoek met allerlei soorten kruiden... dat ruikt heerlijk (véél lekkerder dan in de slagershoek). Dan komen we bij de souveniers. Er zijn hier honderden soorten trommels te koop. En houten beeldjes. En mandjes gemaakt van riet. En andere prullaria. Roy en Paul kopen het één en ander en ook ik scoor iets kleins (stel je voor dat de koffers op de terugweg net zo zwaar zijn... dan wordt ik ook zo'n Schwarzenegger!). Het kost helemaal niets... ik betaal maar liefst 12 Eurocent voor een heerlijke, verse mango. Dan betaal ik waarschijnlijk nog vier keer teveel... Een mooie ananas kost ongeveer 30 Eurocent...
Met onze handen vol (want er mogen tenslotte geen plastic zakken in Rwanda gebruikt worden) lopen we weer naar de auto. We bekijken vervolgens het huis van Paul. Mooi hoor, groot, en daar woont hij dan het grootste deel van de tijd in zijn eentje. Met een drankje bespreken we van alles. Onder andere wat er mogelijk is voor de zondag. Zo is nu het plan dat Roy en ik met de fourwheeldrive naar Nakagera National Park gaan. Dat is een wildpark in het oosten, richting Tanzania. Da's de goeie kant op, want het is niet aan de kant van Congo...
Als Roy en ik afscheid genomen hebben van Paul, rijden we weer terug naar ons hotel. Van daaruit wandelen we naar de winkels en zoeken een eettentje op. Uit eten gaan is hier trouwens goedkoper dan zelf spullen kopen en klaarmaken. Voor eettentjes geldt een laag belastingtarief. Vooral op spullen uit het buitenland heffen ze veel belasting. Een flesje Mutzig (lokaal bier) kost RFR 400, terwijl een flesje Heineken RFR 1200 kost. En volgens de heren hier is Mutzig nog lekkerder ook. Goed, Roy en ik genieten van een lekker maal, met frisdrank en koffie toe. Bij elkaar kost dat RFR 16500 (= 20 EUR)!
Groet uit Kigali!
NB: meer foto's staan op "http://picasaweb.google.com/HierInHuizen/Rwanda02 ".
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
