Zomaar... dingen die gebeuren...

Geluiden.
De eerste ochtend in Rwanda werd ik ongeveer een kwartier voordat het licht werd (05:15 uur) wakker door de vreemde vogelgeluiden. Gelukkig is dat niet nog een keer gebeurd, hoewel ik nu misschien de wekker een keer ga zetten om te proberen of ik die geluiden kan opnemen (bedankt voor de tip Rolf!). Vanmorgen schrok ik om half zeven wakker van een vreemd geluid, alsof er iemand in de kamer met zijn jas langs de muur schoof. Dat was niet het geval... gelukkig. Op werkdagen wordt hier een “krantje” (A4-tje) onder de deur door geschoven en dat lukte vanmorgen zo goed dat het A4-tje ongeveer drie meter de kamer inschoof. En dat maakt dan geluid.

Hotel des mille collines.
Inmiddels weten ook de meeste “krantenjongens” (die hun waren hier langs de weg slijten) dat ik geen NewsWeek, Time Magazine of andere Rwandeestalige krant koop. Het scheelt ook dat ik inmiddels een “shortcut” weet: over het terrein van hotel des mille collines (het hotel uit de film “Hotel Rwanda” die ik nu toch maar eens moet gaan bekijken). Het is het hotel waar tijdens de genocide meer dan duizend mensen een toevlucht zochten. Dit hotel staat tussen hotel Garni du Centre (waar ik verblijf) en het hoofdkantoor van Banque Populaire du Rwanda in.

Eten.
Verder heb ik hier in Rwanda lekkere dingen gegeten: vis (voornamelijk Tilapia, die wordt hier vaak gegeten), gefrituurde dingen (da's veilig eten) zoals een soort aardappelbolletjes, maar dan pittiger en smaakvoller, frietjes (doordat ze andere aardappelen gebruiken smaken ze ook anders, lekkerder!). Ook maken ze van “gewone aardappelen” lekkere gerechten, ze kruiden ze anders en ze gebruiken ook wel sausjes. Geen idee wat daarin zit, maar het is lekker. Dinsdagavond ben ik met Paul, Roy en Charam uit eten geweest in “een tent van de locals”. Ze hadden hier brochettes, spiezen met rundvlees en ui. Met sperziebonen, geraspte worteltjes en friet erbij. Heerlijk! En goedkoop! Je moet je alleen niet vergissen in de fles tomatenketchup en de fles (zonder etiket) met pili pili saus (nee, geen piri piri!). Dit is een soort hele hete currysaus.

Cursussen.
De cursussen gaan goed. Ze weten nu dat ik ze zo nu en dan vraag om mij uit te leggen wat er op de flipover staat. Dat houdt ze scherp :-) Verder hebben ze een beamer voor mij geregeld (er werd héél vreemd gekeken dat er tegenwoordig een “formele mail” moest sturen en er niet eentje zomaar uit een kast kon halen). Dat kan ik goed gebruiken als ik in de Rabo testomgeving dingen laat zien. Onze Rose klikt geduldig met mij mee in BPR's productieomgeving en somt alle verschillen tussen SWIFT Alliance Entry en Access op. Dat bespreken we dan meteen. Trouwens, Rwandezen zullen nooit zeggen dat ze je niet begrepen hebben. Desnoods verzinnen ze een onzin-antwoord. Daar moet jij dan maar uit halen dat de communicatie niet helemaal goed ging.

Koffie.
Nog steeds mis ik de Rabo koffieautomaat. Niet dat die koffie van mij een 10 krijgt, maar bij BPR hebben ze helemaal geen koffie. En geen thee. En geen soep. Eigenlijk hebben ze alleen water. En daar word ik aan het eind van de dag wel wat flauw van. Uit pure balorigheid drink ik daarom bij het ontbijt maar meteen twee grote koppen koffie. De ober spreekt beter Frans dan Engels en hij glimlacht iedere ochtend terwijl hij “grand café creme?” roept en met de koffie- en melkkan komt aansnellen. Het allergrootste voordeel is, denk ik, dat ik nu 10 automatenbekertjes koffie per dag minder drink. En daarmee een even groot aantal porties suiker. Ik kan echter nog niet vaststellen of mijn broeken minder strak zitten ;-)

Auto's.
Bij één van de wandelingen van BPR naar een lunchlokatie, sprak ik met Olga. Zij meldde mij dat hier voornamelijk Toyota's rijden. Op mijn vraag “waarom?” antwoordde ze, met een blik van “ben jij nou een vent?” “because they're cheap to maintain...”. Nou, dat moet Robert dan maar bevestigen. Er is overigens bij BPR ook een aantal mannen die “hun kantoor” voor het kantoor houden. Dat zijn de bewakers (in blauw uniform, met machinegeweer), de bouwvakkers (vanmiddag zat er één zijn haar te wassen bij een kraan voor het gebouw) en de “loopjongens” (in blauwe overall en zwarte kaplaarzen). Die “loopjongens” worden ook “gebruikt” om de auto's van de directie en van de bank te wassen. De auto's die binnen het hek voor de deur staan, glimmen je allemaal tegemoet.

Chauffeur.
Dinsdag zaten we op een overdekt terras te lunchen, toen het ging regenen. Paul grapte dat dat maar snel moest ophouden, anders was hij genoodzaakt één van die “loopjongens” te bellen... die kon ons dan met één van de busjes van BPR ophalen. Dat vinden ze gewoon. Zie je het al voor je? Werk je in Utrecht en ga je tussen de middag aan de gracht wat eten. En als het regent bel je de chauffeur om te vragen of hij je weer kan komen ophalen... Hahahaha! Cor van D. heeft gelijk: het wordt hoe langer hoe moeilijker om mij weer aan te passen aan de gewoonten in Zeist!

Groet uit Kigali!